Átakasaga

Uppreisnin gekk yfir í 18 daga. Egypska ríkisstjónin lokaði fyrir internet tengingar landsins svo mótmæliendur næðu ekki að skipuleggja sig í gegnum netheiminn. Sama dag mótmæltu 10 þúsund manns og Mubarak rak ríkisstjórnina og setti inn fyrsta forsætisráðherrann í 30 ár. Þessi maður var Omar Suleiman. Mubarak gaf Suleiman öll sín völd og sagði þjóðinni að hann myndi taka við af honum út kjörtímabilið. Mótmælin héldu áfram og Suleiman sagði þjóðinni að Mubarak hefði sagt af sér og sett völdin í hendur egypska hersins. Herinn leysti upp egypska þingið, felldi niður stjórnarskránna og endurvakti neyðarlög Egyptalands. Essam Sharaf, almennur borgari, var gerður forsætisráðherra. Ofbeldisfullu mótmælin héldu áfram til lok 2011.
Mubarak og Habib voru dæmdir í lífstíðar fangelsi fyrir að hafa ekki stöðvað morðin sem gengu yfir fyrstu 6 daga byltingarinnar.

Það var mikil spilling og lönd og héruð brutust undan stjórn Ottómanna. Ákveðnar þjóðernishugmyndir festu rætur meðal einstakra landa, þjóða og hópa. Tyrkir ákváðu að vera ekki hlutlausir og lýstu yfir heilögu stríði gegn Englandi, Frakklandi og Rússlandi útaf hrifningu af þýska iðn- og keisaraveldinu. Tyrkir voru með drauma um endurreist heimsveldi og vildu ná landi sem hafði glatast ásamt nýjum löndum. Englendingar ákváðu að ráðast á Tyrki á ýmsum stöðum t.d. í Írak og Palestínu. Þeir náðu Baghdad og Jerúsalem féll. Undir lok stríðsins voru Bretar búnir að hertaka Ísrael/Palestínu, Jórdaníu, Sýrlandi, Líbanon og Írak.
Bretland vildi hernema héruðin - Baghdad, Basra og Mosul.
Churchill skipaði fyrir herferð til Gallipoli í Tyrklandi til að reyna að hernema Konstantínópel.

Tyrkir biðu ósigur fyrir Bandamönnum, Bretar og Frakkar náðu undirtökum í Írak og Írak varð verndarsvæði Breta.

Írak gerði mikla uppreisn þegar það kom í ljós að Bretar færu með stjórn ríkisins. Þessi uppreisn var brotin á bak aftur með ólýsanlegum aðgerðum. Vitað er að breski hersforinginn óskaði eftir eiturgasi en ekki er vitað hvort það var notað.

Hasemitar frá Arabíu-skaga voru settir til valda í Írak og Jórdaníu. Írak var alltaf einskonar leppríki Breta, konungsættin og valdamenn voru hliðhollir Bretum og Bandamönnum.

Í borginni Tikrit, en hann var líka handtekinn þar.

Bretar lögðu mikla áherslu á Írak vegna olíuauðlindanna. Það var vaxandi andstaða í hernum og margir töldu að á meðan breskur her og herstöðvar væru í landinu væri landið ekki sjálfstætt. Írakar snérust æ meir gegn Bretum. arabískir þjóðernissinnar hvöttu Íraka til að frelsa Sýrland og Palestínu.

Bretar ákváðu að senda liðsauka til Íraks en þarlend stjórnvöld neituðu að eiga samvinnu við Breta. 1941 kom til átaka milli breskra og íraskra hersveita og lyktaði þeim með því að Írakar gáfust upp í lok maí. Í kjölfarið studdu Bretar hófsama stjórnmálamenn til valda og í framhaldinu fengu þeir sínu framgengt. Írakar lýstu stríði á hendur Þjóðverja í janúar 1942

Hann var stofnaður í Damascus og hefur síðan verið mótandi afl í sýrlenskum og íröskum stjórnmálum. Þetta var arabískur þjóðernisflokkur með sósíalísku ívafi sem lagði áherslu á sérstöðu Araba og vann gegn áhrifum Vesturveldanna í Miðausturlöndunum.

Samningur sem var skrifaður á mili Breta og Íraka. Bretar áttu að yfirgefa landið en hefðu samt aðgang að herstöðvum ef til átaka kæmi. Bretar fengu sæti og neitunarvald í varnarmálanefnd Íraka. Fjöldamótmæli brutust út þegar fréttist af samningnum. "Wathbah" (uppreisn). Það urðu fjölmenn mótmæli og bardagar á milli mótmælenda og lögreglu. Á tímabili ríkti stríðsástand.
Ríkisstjórnin þorði ekki að leggja samninginn fyrir þingið og rifti honum.

Forsætisráðherran og konungsfjölskyldan voru drepin þegar Írak varð lýðveldi. Þjóðernissinnaðir herforingjar voru búnir að fá nóg. Herforinginn Quasim stóð fyrir uppreisninni. Quasim dró Írak út úr Bagdad-bandalaginu sem var hernaðarbandalag undir forystu BNA. Hann var líka einn af frumkvöðlum að stofnun OPEC (samtök olíuútflutningsríkja) og hann reyndi að draga úr ítökum breskra og bandarískra olíufyrirtækja í landinu.

Saddam Hussein reyndi að drepa Quasim. Hussein var 22 ára og má segja að þetta hafi markað upphafið af afskiptum hans af íröskum stjórnmálum.

Foringjar úr Baath-flokknum steyptu honum af stóli, en þeir gerðu það með aðstoð CIA.

Baath-flokkurinn náði völdum aftur. Saddam Hussein var einn þeirra.

Ráðandi forseta var steypt af stóli og komst Saddam Hussein til valda. Hann réði með einræðisherraaðferðum sem minntu á Hitler og Stalín. Honum tókst að knésetja alla andstöðu við sig.

Íraksstjórnin undirritaði hann. Þetta var á tímum kalda stríðsins og vakti ekki mikla lukku meðal valdamanna á Vesturlöndunum

Var yfir islamskri klerkastjórn í Íran. Klerkastjórninni var komið á þegar bylting varð þar. Í kjölfar þessa versnuðu samskipti Íraks og Íran

Saddam Hussein réðst inn í Íran til að stækka ríkið, ná olíulindum og betri aðgang að sjó. Írakar fengu mikinn stuðning frá vestrænu ríkjunum og veitti BNA þeim flotaaðstoð gegn Íran. 400-500 manns dóu.

BNA útveguðu Írak þeær upplýsingar sem nýttust þeim í stríðinu við Íran

Íraskar hersveitir sprautuðu eitrinu og í heild létust eða hurfu um 50-100 þúsund Kúrdar og hundruðir þorpa og bæja voru lagðar í rúst.

Írak gerði innrás í Kúveit. öryggisráð SÞ samþykkti harðorða ályktun þar sem innrásin er fordæmd. 6. ágúst samþykkti öruggisráðið svo að setja viðskiptabann á Írak. Það kom ekki í veg fyrir að Saddam Hussein légi innlima Kúvæt í Írak á formlegan hátt . 29. nóvember samþykkti öryggisráðið að Írakar skildu hraktir á brott með vopnavaldi ef þeir yfirgæfu ekki landið í síðasta lagi þann 15. jan 1991.

Í byrjun 1991 hafði svokallað Flóabandalag, 36 ríki sem bjó sig undir að hrekja Írak úr Kúvæt.

Bandalagsþjóðirnar hófu mikla áras á skotmörk Íraka. Loftárásir stóðu lengi yfir og 24. febrúar réðust hermenn bandalagsþjóðanna inní Kúvæt og Írak. Þeim tókst að hrekja Írak úr Kúvæt á örfáum dögum. 28. febrár var búið að brjóta alla andstöðu á bak aftur

Írakar máttu flytja út olíu til að fjármagna kaup á matvælum og lyfjum.

Öryggisráð SÞ samþykkti einróma álykun gegn Írökum, ályktun 1441, sem kvað á um að Íraka skyldu í einu og öllu fara að kröfum um afvopnum ellegar horfast í augu við "alvarlegar afleiðingar"

Hans Blix gaf út skýrslu um árangur vopnaeftirlitsins, og sagði hann að Írakar virtust ekki hafa að fullu fallist á kröfur um afvopnun á þann hátt sem þarf til að öðlast traust meðal þjóða heimsins og njóta friðar. Hann sagði að Írösk stjórnvöld hafi að mestu verið samvinnuþýð en ekki leyft eftirlitsflug og svo voru stundum mótmæli þar sem vopnaeftirlitsmenn voru að störfum. Vitað var að Írakar áttu mikið af taugagasi sem átti að hafa verið eytt 1991 en grunur léki á að það hafi aldrei verið gert. Einnig lék grunur á að gögnum hafi skipulega verið komið undan. Margir litu svo á að ekki yrði um villst að Saddam Hussein væri ekki að afvopnast og að það væri ekki á dagskrá hjá honum.

Bill Clinton fyrirskipaði loftárásir í kjölfar þess að vopnaeftirlitsmenn SÞ höfðu verið flæmdir úr landi. BNA varnarmálaráðuneytið vildi varpa um 3000 sprengjum á Írak á tvem sólarhringum til að undirbúa árás á landið sem hefði það markmið að koma íröskum stjórnvöldum frá. Markmiðið var að eyðileggja ýmis tákn um völd Saddams Husseins og að draga úr kjarki Íranskra hermanna

Bush forseti BNA setti Hussein og sonum hans úrslitakosti þar sem hann gaf þeim tveggja sólarhringafrest til að yfirgefa Írak og fara í útlegð. Þeir sinntu því ekki og hófst innrás 2 dögum síðarr

BNa og Bretar fengu ekki fylgi fyrir innrásinni innan SÞ og ákváðu þær þá að standa fyrir innrásinni á eigin vegum og fengu stuðning frá ýmsum bandamönnum s.s. Íslandi.
4. apríl var BNA her búinn að naá fótfestu í útjaðri Bagdad og þá fór Hussein í felur og fannst hann ekki. 1. maí lýsti Bush yfir því að átökum væri mest lokið og að uppbyggingarstarf myndi fara að hefjast með aðstoð Íraka.

Hann fannst í fæðingarborg sinni, Takrit

Mannskæðustu árásirnar til þessa þegar u.þ.b. 182 dóu í árásum á helga staði shíta í Bagdad og Karbala og hátt í 600 voru alvarlega særðir.

Hann steypti föður sínum af stóli með hjálp Breta og BNA. En eftir átök á milli þingsins og hans flýr hann eftir átök við forsætisráðherran. Bretar og BNA eru með valdarán og keisarinn fær öll völd aftur.
Hann áti margar umbætur t.d.
Eignuðust flestir bændur landið sitt, ríkið fjármagnaði þungaiðnað og framkvæmdir, réttindi kvenna voru aukin og þær fengu kosningarétt, miklum peningum var varðið í menntun sérstaklega til sveita, verkamönnum var tryggður hluti í ágóða fyrirtækja og akrar og skógar voru þjóðnýttir.
Andstæðingar nútímavæðingarinnar beittust grimmilega gegn Phalavi.

Hann þjóðnýtti olíufélögin, lagaði spillingu í stjórnkerfinu og hernum en var síðan steypt af stóli í valdaráni sem CIA hannaði og fjármagnaði

Hann var íslamskur fræðimaður sem nam helgu borgina Quom og varð síðar erkiklerkur. Hann byrjaði að berjast gegn keisaranum á 7. áratugnum og var rekinn úr landi 1978.

Við sjálfstæði Indlands og Pakistans settu Afganir kröfu um brytt landamæri. Þeir fóru fram á að landsvæði Pastúna í Pakistan yrðu að sjálfstæðu ríki. BNA studdi Pakistana, ekki afgani og varð Pakistan bandalagsríki BNA. Afganir leituðu þá til USSR eftir hjálp og vernd. Sovétmenn aðstoðuðu Afgani mikið og lögðu t.d. marga vegi.

Við þetta varð mikil hungursneyð. Daoud Khan stjórnaði uppreisninni og gerði Afganistan að lýðveldi. Khan var frændi kóngsins og var á móti nánum samskiptum við USSR. Khan treysti á stuðning vinstri manna í Afganistan.

Khan var drepinn af Lenínistum, einum armi vinstri manna. Þeir náðu völdum og Nuri Mohammad varð forseti. Hafizullah Amin, flokksbróðir hans komst svo til valda ári síðar.

Þegar Amin komst til valda breiddist uppreisn skæruliða út árið 1978. Hann hafði skapað sér andúð meðal trúaðra múslima.
Sovétmenn reyndu að bola Amin frá völdum og réðust loks inn í landið um jólin 1979. Afganistan var kallað Víetnam Sovétríkjanna. Islamskir skæruliðar voru studdir af BNA og börðust við rauða herinn og her lýðveldisstjórnarinnar. Erlendir málaliðar voru mörgþúsund og frá yfir 50 löndum.
Sovétmenn gáfust upp árið 1989 en það var ennþá borgarastyrjöld í Afganistan.

Urðu pólitískt afl árið 1994

Talibanar náðu völdum árið 1996. Þeir voru studdir af leyniþjónustu Pakistan og sóttu fylgi sitt aðallega til fátækra Pastúna (súnnítar). Þeir stjórnuðu skv islömskum lögum, engir leikir voru leyfðir, ekkert sjónvarpsáhorf eða neitt þess háttar og konur voru ekki með nein réttindi. Þeir héldu uppi trúarlegu einræðisríki. Refsingarnar voru skv Sharia-lögum - opinberar aftökur og harðar refsingar. Önnur trúarbrögð en súnní-islam var ofsótt og þeir eyðilögðu ómetanleg menningarverðmæti.
Árið 1998 höfðu þeir náð 90% af landinu til sín. Aðeins 3 lönd í heiminum viðurkenndu stjórn þeirra.
Talibanastjórnin hrökklaðist frá og þrátt fyrir mikla efnahagsaðstoð og erlendan her hefur nýrri stjórn ekki tekist að sameina þjóðina.

Hryðjuverkasamtök á vegum Talibananna, Al Quaeda, gerðu hryðjuverkaárás á Bandaríska sendiráðið í Afríku og á Tvíburaturnarna í New York. Eftir árásirnar neituðu talibanarnir að afhenda Osama Bin Laden.

Bandaríkjamenn gerðu loftárásir á Afganistan því að Talibanar neituðu að afhenda þeim Osama Bin Laden.

Hamid Karzai var kosinn forseti árið 2004 til 5 ára og var svo endurkjörinn árið 2009. Karzai hefur oft verið sýnt banatilræði. Yngri bróðir hans var myrtur árið 2011 af Talibönum.
Karzai vinnur með Bandaríkjaher og NATO og eru gríðarleg átök við talibana og stríðsherra og mikil vinna í uppbyggingu innviða í landinu. Karzai hefur verið sakaður um spillingu, hann er talinn taka við og greiða mútur.

Árið 1884 hafði sambandið samið við 450 afrísk ríki um sinn rétt til að ríkja yfir öllu svæðinu sem sjálfstæði ríki.

Stefnuyfirlýsing var sett fram sem bað um sjálfstæði strax. Þetta var pólitísk vakning fyrir Kongóbúa. ABAKO setti hana fram og notaðist við hugmyndir belgíska prófessorsins A.A.J. van Bilsen
ABAKO (The Alliance des Bakongo) voru andvíg nýlendustefnunni og stofnuðu til mótmæla. Sjálfskipaðir þjóðernissinnar og hreyfingar þeirra birtust í öllum héruðum á örstuttum tíma. Congolese National Movement var sterkust af þeim

Kongó búar fengu smakk af lýðræði þegar Vestrænir Afríkumenn sem voru æstir í að beita sínum pólitísku réttindum út fyrir þéttbýlið komu uppá yfirborðið.

Það urðu miklar óeirðið gagnvart Evrópu og voru margir sem týndu lífi sínu í þeim.

Belgar viðurkenndu sjálfstæði Kongó sem sitt aðalmarkmið.
Þjóðernisbaráttan hafði náð svo háum hæðum að erfitt var fyrir nýlendustjórnina að stjórna atburðunum.

Þjóðernisbaráttan var orðin svo mikil að erfitt var fyrir nýlendustjórina að stjórna atburðunum. Kallað var til fundar í Brussel og fékk Kongó sjálfstæði. Mikil kaos varð í landinu.

Herir stjórnarinnar í Rúanda eltu Hútú-herina inní Kongó eftir þjóðarmorðin í Rúanda. Rúanda og Úganda hröktu Mobuto frá völdum og uppreisnarmaðurinn Kabila komst til valda.

Mikil átök urðu á milli Rúanda og uppreisnarmannsins Kabila sem var nú kominn til valda í Kongó. Austur-Kongó varð átakasvæði.

Fyrstu frjálsu kosningarnar voru haldnar og komst Jóseph Kabila (sonur Laurent Kabila) farð forseti en náði samt ekki að koma á friði.

Sepoyarnir í hernum gerðu uppreisn gegn nýlendustjórn Breta. Uppreisnarmennirnir voru fátækir bændur og ýmsir aðrir sem áttu um sárt að binda. Bretar brugðust mjög harkalega við og voru mikil grimmdarverk framin á báða bóga. Englendingar unnu og ákváðu að breyta nýlendustjórninni á Indlandi

Indverska þingið átti að vera umræðu vettvangur fyrir menntaða Indverja en úr urðu pólitísku samtökin, Kongressflokkurinn.

Indverskir þjoðernissinnar kröfðust sjálfstæðis, héldu mótmælendafundi og snéru sér svo að skemmdarverkum til að fá meiri athygli frá fjölmiðlum.
Þessar aðgerðir Indverja urðu öðrum nýlendum fyrirmynd.

Bretar komu með tillögu að sjálfsstjórn og var Ghandi hlynntur henni.

Ghandi var myrtur af þjóðernissinnaðum hindúa

Uppreisn múslima varð í Kashmír þegar Indverjar tóku Jammu og Kashmír. Furstinn var hindúi en flestir íbúarnir múslimar. Indverjar sendu her á vettvang og að lokum var samið um vopnahlé - múslimar réðu hluta af Kashmír

Hugmynd Indverja um að færa héraðið nær Indlandi vakti mikla andúð í Pakistan. Pakistan sendi her sinn inn í Kahsmír en Indverjar réðust á móti inní Pakistan. Stríðinu lauk með SÞ vopnahléi.

Múslimskir skæruliðar hafa oft látið til skarar skríða og Pakistan hefur stutt við þá

Þessi átök vöktu miklar áhyggjur því rétt áður höfðu Indverjar og Pakistanar verið að gera tilraunir með kjarnorkuvopn. Múslimskir skæruliðar hafa oft verið drepnir með sprengingum

188 létust í þessum hryðjuverkum og eru Laskar e Toiba líklega ábyrg.
Laskar e Toiba er sá Pakistanski hópur sem fólk hræðist hvað mest. Þeir berjast gegn indverskri stjórn í Kashmír.