Tamara Breugelmans

Met de lancering van de Spoetnik I, een satelliet, door de USSR besefte de Amerikanen dat zij niet zo machtig en onaantastbaar waren als zij dachten.

De directe aanleiding van de protesten in Tunesië was de dood van de 26-jarige straathandelaar Mohammed Bouazizi, die zichzelf in brand stak nadat hij geen werk kon vinden en getergd werd door corruptie. De dagen die volgden waren er steeds protesten in Mohammeds woonplaats, Sidi Bouzid, om hem te herdenken. De protesten waren gericht tegen de corrupte Destourianpartij die al jaren de scepter zwaait en geleid werd door Zine El Abidine Ben Ali. Vakbonden, advocaten, studenten en internetactivisten sloten zich aan bij het protest dat zich over het land verspreidde en uitten de ontevredenheid over de repressie, de hoge werkloosheid en de stijgende voedselprijzen. Nadat de politie eerst de protesten met geweld wilden uiteenslaan, schakelde Ben Ali het leger in. Toen bleek dat deze niet bereid waren op het volk te schieten vluchtte Ben Ali het land uit. De revolutie in Tunesië wordt gezien als de vallende dominosteen die de protesten in de andere Arabische landen startte.

In Egypte vonden grote demonstraties plaats met als middelpunt het Tahrirplein in de hoofdstad Caïro. Onder andere via sociaalnetwerksites riepen jongeren op om te protesteren tegen het regime van Hosni Moebarak. Deze trad af op 11 februari 2011.

Beiden zien communicatie als een technisch probleem waarbij codering centraal staat. Zij kijken niet naar de betekenis of de impact op de samenleving.

Volgens Weaver zijn er 3 niveaus waarop communicatie geanalyseerd kan worden:
- A: hoe accuraat een signaal overgebracht kan worden.
- B: hoe dichtbij de verzonden informatie komt bij de betekenis (semantiek)
- C: De impact op de samenleving.
Volgens Shannon en Weaver is niveau A het belangrijkst, omdat die B en C beïnvloedt.

McLuhan stelt dat er zonder uitingsvorm geen informatie is. Het medium bepaalt hoe de boodschap eruit komt te zien en daardoor kan het anders overkomen dan bedoeld is.

Volgens McLuhan zijn warme media media waarbij je maar één zintuig heel intensief gebruikt, zoals een boek of film. Bij koude media gebruik je meerdere zintuigen, maar minder gefocussed, zoals tv. Omdat er bij warme media maar één zintuig wordt gebruikt zijn deze minder actief. Dit komt omdat zij om minder invulling vragen: de informatie is van hogere concentratie, dus hoef je minder te doen.

Focault ziet het archief als een gesloten systeem. Het is een systeem van in- en uitsluiting, dat wordt bepaald door iemand met macht. Archieven bepalen de geschiedenis en daarmee weer het geheugen. Degenen die de macht hebben over het archief bepalen dus eigenlijk de geschiedenis.

Gane en Beer geven hier als kritiek hier dat het aspect van democratie en openheid ontbreekt in zijn theorie.

Lyotard stelt dat kennis niet onveranderd kan blijven in een tijdperk van nieuwe media. Hij is van mening dat in een kapitalistische samenleving kennis wordt gereduceerd tot informatie, zodat de kennis kan worden verwerkt door media, een vorm waar het kapitalisme mee kan werken, en dat deze hierdoor ook sneller gebruikt kan worden. Hierdoor is kennis anders dan informatie, want kennis vereist reflectie en informatie is te snel geworden om daar bij stil te staan.

professional/producer <> consumer

Habermans stelt juist dat communicatie en het medium afzonderlijk moeten worden gezien.

Volgens Wellman en Berkovitz begint een analyse van sociale netwerken bij het bestuderen van de relaties als de basis van een sociale structuur. Dit alles kan weer een model vormen. Deze wiskundige benadering betekent echter niet dat sociale netwerkanalyse enkel kwantitatief is. Het zwaartepunt binnen deze analyse ligt namelijk op de kwaliteit van de relaties tussen de knooppunten. Zij stellen daarnaast dat voor de uitvinding van het internet de samenleving als is veranderd is naar een individuele samenleving. Volgnes hen bestaan de meeste relaties op het internet ook in het echte leven.

Volgens Kittler bepaalt het medium onze situatie en daarom dient die geanalyseerd te worden. Die analyse levert drie obstakels op:
- 1: het meerendeel van media technologiën vindt haar oorsprong in het leger. Daardoor zijn veel historische details staatsgeheim en dus niet toegankelijk.
- 2: Media kan alleen geanalyseerd worden door andere media, waardoor het dus lastig is om kritische afstand te krijgen van de technologiën die geanalyseerd dienen te worden.
- 3: de informatie die media produceren bestaan uit codes die zijn ontwikkeld om enkel door die media ontcijferd te worden.

Voor Haraway zijn de grenzen tussen mens, dier en machine niet meer duidelijk nu dat er sprake is van nieuwe hybride schepsel: cyborgs, dat organisme en machine is.
Volgens Gane en Beer is er in dit technologisch tijdperk sprake van posthuman: het menselijk lichaam is niet langer gebonden aan de natuur, maar staat open voor technologisch modificatie, waarmee het idee van de mens begint te verdwijnen.

Volgens Howard Caygill verandert het internet de structuur van het archief en daarmee de vorm van het collectief geheugen.

Haraway ziet informatie als codering. Die codes kunnen aan elkaar gelijk gesteld worden en daardoor met elkaar verbonden worden. Op die manier kan een (levend) organisme met een techniek gekoppeld worden.

Zij stelt ook dat macht evengoed in informatiesystemen berust als in de traditionele vormen vormen, zoals kapitaal. Kennis is macht.

Haraway stelt dat alles met elkaar kan worden verbonden als er een gemeenschappelijk taal wordt afgesproken om te kunnen communiceren. Dit is gedeeltelijk tegengehouden door de kapitalistische markt, die de macht heeft over de netwerken en apparaten die interfaces verbindt. Zij doen dit doormiddel van media zo te maken dat ze alleen met bepaalde platformen en protocols te verbinden zijn. Aan de andere kant heeft zij wel gelijk, want de opkomst van opennetwerken wordt niet enkel gedomineerd door het kapitalisme. Daarnaast zijn er ook commerciële interesses om ervoor te zorgen dat er zoveel mogelijk netwerken met elkaar verbonden kunnen worden.

Baudrillard stelt dat het van belang is dat we de verandering van productie naar consumeringsamenleving na gaan en op die manier nadenken over de verbindingen tussen objecten, tekens en technologieën. De economie van tekens en de daarbij behorende sociale status verandert met de overgang van de Renaissance naar het geïndustrialiseerde tijdperk. Het zwaartepunt ligt nu niet langer op het kopiëren van natuur, maar op de massaproductie van identieke dingen die geen wortels meer hebben in de natuur. Volgens hem geeft dit het tijdperk van de series aan: de mogelijkheid van twee dezelfde objecten, in plaats van de reproductie van een origineel. Er is geen sprake meer van kopieën van een origineel, zoals in de eerste fase, of van pure series zoals in de tweede; er zijn enkel modellen waarvan elke vorm verschilt van elkaar. Technologieën vormen onze kennis van de wereld en daarmee vervagen de grenzen tussen wat echt is en virtueel.

Derrida gaat uit van de traditionele betekenis van het woord, namelijk dat het archief een privaat iets is. Aan het archief zit ook een vorm van macht vastgekleefd, namelijk de machthebber die toegang verschaft tot het archief. Hij kijkt in zijn werk echter niet verder dan het medium van email, wat inderdaad niet publiekelijk toegankelijk is. Gane en Beer geven als kritiek dat er in 1996 meerdere media bestonden buiten de email, die als archief konden dienen en die wel publiek toegankelijk waren.

Een samenleving gebaseerd op een kenniseconomie, dus gebaseerd op de uitwisseling van informatie. Informatie brengt hiermee een nieuwe vorm van kapitalisme voort.

Poster stelt dat een interface iets is wat tussen de mens en de machine staat. Het is iets wat hen scheidt, maar ook twee verschillende werelden met elkaar in verbinding brengt.

Castells gebruikt het concept netwerk als symbool voor een samenleving die gedecentraliseerd, flexibel en individueel is. Dit is anders dan de netwerken in de techniek, omdat het idee dat een netwerk werkt door een hiërarchisch proces van controle hier niet meer van toepassing is. Castells’ idee van een netwerksamenleving is een sociale structuur die wordt gekenmerkt door de transformatie van geleefde tijd en ruimte naar een structuur van tijdloze tijd en ruimte met allerlei stromen. Castells bedoelt met een structuur van tijdloze tijd een structuur van directe informatie uitwisseling waarin geen tijd is voor reflectie. De ruimte met verschillende stromen bestaat uit knopen en kruispunten die een uitgesproken functie hebben en die verbonden zijn door ingewikkelde relaties. Voor Castells is een netwerk een duidelijk ruimtelijke vorm die gekenmerkt wordt door de verbindingen met fysieke knooppunten of plekken. Daarnaast stelt Castells dat de economische markt een netwerk is dat ontwikkeld is om de stroom van kapitaal en informatie zo gemakkelijk mogelijk over de wereld te verspreiden. Volgens hem plaatsen individuen zichzelf in sociale netwerken, niet omdat zij tot een gemeenschap willen behoren, maar vanwege persoonlijk belang.

Kittler gebruikt McLuhan’ theorie om aan te tonen dat het medium structuur geeft aan de inhoud ervan en niet andersom. Volgens Kittler bestaat de illusie dat er niets anders is dan software, of simulatie, omdat de onderliggende hardware van het systeem verborgen blijft voor de gebruiker en het programma dat wordt uitgevoerd. Daarnaast refereert de veilige modus naar een serie van ingebouwde functies, ontwikkeld om het opererende systeem en machines te beschermen tegen zijn gebruikers. Zo’n modus heeft een autoritaire vorm en bepaalt de mogelijkheden van een systeem. De gebruikersvriendelijkheid komt dus met een prijs: diepgewortelde machtstructuren en eenrichtingsfuncties vanwege de voorgeprogrammeerde mogelijkheden. In dit opzicht heeft de machine dus de macht over de gebruiker en niet andersom. Centraal staat de technologie van media en hoe zij haar gesimuleerde omgeving vormt.

Volgens Johnson dient een interface als een vertaler, die bemiddelt tussen twee partijen en er voor zorgt dat zij elkaar begrijpen.

Perry gaat door op Baudrillard’ theorie en stelt dat het niet langer mogelijk is om het onderscheid te maken tussen realiteit en representatie. Er worden volgens hem eindeloos veel kopieën gemaakt, die in principe allemaal hetzelfde zijn.

Volgens Law bestaat die theorie uit twee delen: het idee dat een entiteit voortkomt uit relaties en vervolgens wat die entiteiten precies worden dankzij hun relatie tot anderen. Law stelt dat er bij een netwerk wordt uitgegaan van dat alle entiteiten met elkaar te verbinden zijn en daardoor dus gelijk zijn. Volgens hem zegt dat niet genoeg hoe die verbindingen gemaakt worden en hoe dat de entiteiten vormt.

Latour is geïnteresseerd in hoe entiteiten worden gevormd en veranderen zodra zij met elkaar verbonden zijn. Hij gebruikt hierbij het concept van een rhizoom (Deleuze en Guattari): een netwerk wordt als een dynamisch systeem gezien waarin entiteiten met elkaar in contact worden gebracht op een manier die niet eerder mogelijk was. Volgens hem gaat de aandacht voor de details van hoe entiteiten worden gevormd in de onlinewereld verloren, omdat in de onlinewereld verbindingen snel en routinematig worden gemaakt. Hij stelt dat de term netwerk nog steeds nuttig is, maar wat van belang is zijn de relaties die gemaakt worden. Volgens hem zijn actoren niet passieve entiteiten die uitgelegd kunnen worden door grote sociale krachten, maar dienen zij individueel onderzocht te worden.

Hayles stelt dat gesimuleerde omgevingen nooit helemaal puur virtueel kunnen zijn, omdat zij geworteld zijn in verschillende materiële technologieën. Zij stelt dat informatie nooit los gezien kan worden van het menselijk lichaam, want om te kunnen bestaan moet het altijd gepresenteerd zijn in een medium: ingebedde virtualiteit. Haar doel is niet om te laten zien dat een mens een machine is, of dat een machine functioneert als een mens, maar juist om de beperkingen te laten zien van het idee dat de mens de mens in controle stelt en aan de andere kant dat het voortbestaan van de mens afhankelijk is van de interface waarin het lichaam en machine elkaar ontmoet, gezien machines hoe dan ook anders zijn in hun belichaming dan de mens.

Informatie kan niet los worden gezien van de mens. De mens brengt informatie in de materiële wereld. Hayles is het niet eens met het postmodernsubjectieve, waarin het lichaam niet meer van belang is.

Hayles stelt ook dat ideeën van technische geschiedenis terug kan worden gevonden in de interface. Zij spreekt van een skeumorph: iets wat zelf niet langer functioneel is, maar refereert naar een eigenschap dat eerder wel functioneel was.

Met de komst van het web 2.0 en de daarbij behorende digitale archieven waarin men hun persoonlijke data kunnen opslaan, wat dan weer toegankelijk is voor andere internetgebruikers in volgens Bauman en Keen een tijdperk van individualisatie ontstaan. Hij is van mening dat men hierdoor enkel op zichzelf gefocust is en niet meer op de samenleving.

Volgens Mike Featherstone moet het gebruik van een archief via een model van links verlopen en niet meer via een hiërarchisch model, zoals voorheen.

Schultz stelt dat nieuwe-media verschilt van de traditionele media in de zin dat traditionele media gebaseerd zijn op actie- reactie. Nieuwe media-interactie is sneller en, in theorie, democratischer, omdat de gebruiker meer macht heeft. Volgens hem zijn nieuwe-media vaak helemaal niet zo interactief, omdat interactieve-media zo gemaakt worden dat het lijkt alsof de gebruiker interactief is. Zijn focus hier is hoe media georganiseerd zijn om communicatie op specifieke manieren te structureren, in plaats van de interactie tussen mens en machine.

. Manovich formuleert een aantal interactieve types die gesloten of open in vorm zijn. Aan de ene kant zijn er ingewikkelde en flexibele types met ‘open’ mogelijkheden die verschillende definities kan hebben. Aan de andere kant zijn er gesloten systemen waarin gebruikers uit een aantal streng gedefinieerde opties kan kiezen. Interactiviteit moet worden gezien als een systeem dat opereert op verschillende niveaus langs een as van open- en geslotenheid, afhankelijk van hoe open de basisstructuur is voor gebruikers en verandering.

Volgens Berrystelt kan interactiviteit worden gebruikt voor een model dat subjecten produceert. In dit model worden subjecten niet gedisciplineerd, maar worden ze bepaalde condities gegeven waarbinnen de burger actief kan worden in zijn eigen samenleving en de onafhankelijkheid van de burger wordt gestimuleerd.

Manovich stelt dat digitale media niets nieuws zijn, omdat de elementen waaruit zij bestaan terug te vinden zijn in bijna elke culturele vorm. Hij ziet interactiviteit als een te vage definitie om nieuwe-media te analyseren. Ook stelt hij dat interactiviteit in een tijd van nieuwe-media een mythe is, omdat de nieuwe mediatechnologieën vaak niet interactiever zijn dan hun analoge voorgangers.

Manovich stelt dat interfaces plekken zijn waar twee systemen elkaar ontmoeten: mens en machine, twee mensen, of twee machines. Interfaces maken de vorming van netwerken tussen verschillende dingen mogelijk. Hieruit blijkt dat interfaces zijn toe te wijzen aan alle media die met elkaar communiceren.

Manovich schreef dat de computer een filter voor cultuur is geworden. De interface geeft structuur aan de manier waarop computers culturele data aan ons presenteren en hoe wij er interactie mee hebben.

Volgens Manovich zijn nieuwe media ontwikkelingen van oude media. De belangrijkste daarin is voor hem de film: audio-visuele representatie heeft het overgenomen van tekst als de dominante taal van de media. Nieuwe media-interfaces blijven vastzitten aan het medium van het scherm. Een sleutelpunt in dat proces is een zekere vorm van standaardisatie, zeker omdat interfaces op grote schaal worden gebruikt en de neiging hebben om dezelfde eigenschappen te hebben. Echter ziet hij niet een vorm van culturele homogeniteit in dit proces, omdat interface alsnog een hybride vorm van conventies blijft.

Manovich stelt dat selectie inhoudt dat nieuwe media minder ontwikkeld zijn om ons in staat te stellen culturele objecten te maken van niets, maar juist van al voorgemaakte onderdelen. Het aspect van auterschap, en daarmee creativiteit en originaliteit, is daardoor veranderd en verloren gegaan: iedereen met een computer en met weinig vaardigheden kan dingen maken die voorheen aan experts waren toegelegd. Later stelt hij dat mensen juist de controle over computers hebben dankzij interfaces en dat zij actieve gebruikers worden. De taal van culturele-interfaces is namelijk grotendeels opgemaakt uit andere elementen van al bekende culturele vormen.

Der Derian gebruikt de theorie van Baudrillard weer voor een analyse van oorlogsvoering, waarin hij kijkt naar de vervaging van de grens tussen geweld en vermaak.

Volgens Manovich hem zijn traditionele media interactiever omdat zij van ons verwachten dat wij in ons hoofd een plaatje ervan maken. Bij de nieuwe-media wordt die al gegeven. Dit zou ervoor zorgen dat wij zelf onze opvattingen, verbeeldingen en zelfs dialogen kunnen maken. Traditionele media zijn volgens Manovich interactief bij definitie.

Bij Kittler doet het idee van belichaming er niet zo zeer toe, omdat de grens tussen het lichaam en de machine vaag is geworden. Daarnaast ziet Kittler het menselijk lichaam als een product van de technologie en niet als autonoom. Kittler’ interesse, samen met McLuhan ligt bij waar technologieën cultuur veranderen en niet andersom. Kittler is echter wel van mening dat McLuhan’ theorie niet diep genoeg gaat, omdat zijn definitie van een medium een extensie is van de mens, en daarmee nog steeds de mens centraal stelt.

Informatie is zo snel geworden dat er geen mogelijkheid meer bestaat voor kritiek. Lash is van mening dat daardoor kritiek dus vanuit de informatietechnologieën zelf moet komen. Critici zullen hierdoor dus mee moeten gaan met de technologie: omarm je vijanden om daar kritiek op te kunnen geven.

Kiousis stelt dat de ervaring van interactiviteit niet simpel het product is van technologische systemen, maar dat het ook afhankelijk is van de opvatting over interactiviteit van de gebruiker en het beoogde effect dat degene wil bereiken van haar machines. Met andere woorden: is interactiviteit iets technologisch, menselijk of beide? Met de komst van de mens als variabele is interactiviteit minder een product van technologie, maar meer een consequentie van sociale factoren die het gebruik van nieuwe-media vormen. Volgens Kiousis moet interactiviteit op twee manieren onderzocht worden: de technologische kant, en het niveau van interactie met een medium dat afhankelijk is van het gebruik van de mens.

Fukuyama stelt dat de overheid strenge maatregelen moet gaan stellen met betrekking tot biotechnologieën die de fundering van de mens bedreigen, wat hij daarmee precies bedoeld is niet duidelijk. Hayles levert kritiek op zijn denken door te stellen dat het ook in de natuur van de mens zit om technologie te gebruiken, gezien de mens vanaf het begin al technologie gebruikte. Dit is voor een gedeelte omdat computertechnologieën het referentiekader zijn voor de definitie van de mens en voor het meten van hun capaciteiten.

Samen met Haythornwaite heeft Wellman een studie gedaan naar hoe het internet ingebed is in onze sociale wereld en welke netwerken van relaties zij voortbrengt. Zij stellen dat de relaties van mensen onderling, of van groepen, online niet begrepen kan worden zonder de sociale netwerken waarmee zij verbonden zijn. Volgens hen heeft het internet bijgedragen aan de ontwikkeling dat men is gaan leven in netwerken in plaats van in groepen.

Appadurai stelt dat archieven op het internet moeten worden gezien als het verlengde van ons privéleven. Doordat onze levens publiekelijk worden, wordt daarmee de capaciteit van het collectieve geheugen uiteebreid.

Appadurai stelt dat dankzij het internet archieven steeds democratischer worden: iedereen heeft toegang tot archieven, kan ze beheren en aanpassen. Het individu krijgt meer vrijheid door de techniek.

Volgens Mitchel is een consequentie van nieuwe media-interfaces dat ze steeds meer aanwezig zijn in ons alledaags leven en de mogelijkheid bieden voor nieuwe vormen van ruimtelijke informatie, allemaal dankzij de verkleining van de fysieke vormen van interfaces tot het punt waarop we niet meer doorhebben dat ze er zijn. Deze ontwikkeling heeft er voor gezorgd dat RIFDtags alles om ons heen in een netwerk brengt, verbindingen kan maken met andere systemen en kan laten volgen via het internet. Dit kan zorgen voor ongekende mate van controle en surveillance, en kan op ons gedrag in worden gespeeld. Het zorgt er ook voor dat veel data wordt gewonnen om zo trends te identificeren die anders onzichtbaar zijn voor het menselijk oog.

Mitchell beschrijft de interface als een prothese dat is ingebed in de structuur van een stad. Het menselijk lichaam wordt verworven in de structuren van de stad omdat mobiele netwerkapparaten de traditionele grenzen tussen ons en onze omgeving vervaagd. Interfaces moeten niet alleen worden gezien als bemiddelende apparaten die ons in dagelijkse routines integreren, maar in een dieper sociaal en cultureel proces.

Reading kijkt naar de manier waarop nieuwe-media onze opvattingen over geschiedenis vormen en veranderen. Zij stelt dat door analyse van historische instituties en hoe zij met nieuwe-media omgaan, wij er achter kunnen komen hoe nieuwe technologieën bemiddelen tussen historische evenementen en het begrip van het publiek. Zij stelt dat zulke media niet alleen geschiedenis herproduceert, maar daardoor misschien ook wel wat we weten.

Appadurai is mening dat de structuur van het menselijk geheugen is veranderd door de democratisering van het archief. Zo weten mensen minder dingen uit hun hoofd.

Volgens Kirkpatrick werd in de jaren negentig het woord interactiviteit door de computerindustrie gebruikt om de nieuwe computertechnologie te hypen en zo makkelijker te verkopen

Graham stelt dat interactiviteit ongelimiteerde interactie tussen gebruikers en machines belooft. Tot op een zekere hoogte is dit ook bereikt, maar dat interactie het lichaam of geografie overstijgt is nog niet bereikt. Digitale technologieën zijn integraal geworden in ons dagelijks leven en hebben hun plek ingenomen in onze omgeving. Volgens hem is er geen sprake van verhoogde interactie in het nieuwe-mediatijdperk, omdat wij nu allerlei transformaties ondergaan waar oude- en nieuwe technologieën met elkaar verbonden worden.

pro-ams are
“innovative, committed, and networked amateurs working to
professional standards

Volgens Abeldmajid Hannoum bestaat het archief uit een polyfonie van bronnen. In de onlinegebruiksvriendelijke archieven wordt dit idee naar een hoger niveau getild, namelijk dat die bronnen gemakkelijk aangepast en aangevuld kunnen worden door die gebruiker

Met de opkomst van Web 2.0 is een nieuwe vorm van interactiviteit ontstaan: gebruikers kunnen tegelijkertijd ook de producers zijn, omdat zij deelnemen in de constructie van online ruimtes en tegelijkertijd de informatie dat gegenereerd is door andere gebruikers consumeert. Op deze manier zorgt nieuwe media voor vrijheid en democratie op het internet. Nieuwe-media dient daardoor ook kritisch bekeken te worden, omdat zij informatie produceert over haar gebruikers dat van economisch belang kan zijn. Thrift stelt dat doordat wij zoveel consumeren middels nieuwe-media, wij informatie produceren dat interessant is voor de kapitalistische markt. Zo wordt er bijvoorbeeld voorrang gegeven aan klanten die het beste profiel hebben. Ook is de combinatie van zulke informatie met informatie over onze leefomgeving erg interessant voor het kapitalisme, omdat zo classificaties kan worden aangebracht aan verschillende consumenten en daar kan weer op worden ingespeeld, aldus Gane en Burrows.

De Souze e Silva stelt doordat interfaces ingebed zijn in ons dagelijks bestaan zij onze perceptie van onze omgeving bepalen, evenals de interactie met de mensen om ons heen. De sociale-interface is een digitaal apparaat dat relaties bemiddelt tussen twee of meer gebruikers. Elke verandering in de betekenis van een interface heeft een herziening nodig van de relaties en ruimtes die de interface bemiddelt. Een belangrijk punt hierin is dat nieuwe media-interfaces virtuele en echte ruimtes met elkaar verbindt en daardoor bijna onafscheidelijk van elkaar zijn.

Volgens Keen kan iedereen, leek of expert archieven aanpassen met de democratisering van archieven. Hij ziet hierin een gevaar voor de intelligentie van de mens.

Hayles uit haar zorgen over deze verborgen technologieën en stelt dat wij onbewust data prijsgeven over onszelf en dat de ethiek van die ontwikkelingen kritisch moet worden bekeken.

producer <> user

Gane en Beer stellen dat een interface niet een neutrale bemiddelaar is, omdat het informatie vormt en daarmee de betekenis van de vertaling tussen apparaat en de mens.

Volgens Gane en Beer is het belangrijkste element van een interface dat zij navigeert over de grenzen van verschillende objecten en systemen.

Volgens Gane en Beer zorgen interfaces voor de doorstroom van informatie tussen het menselijk lichaam en verschillende media. Daardoor zitten interfaces niet passief tussen systemen, maar nemen ze deel aan het systeem.

Volgens Gane en Beer lijken nieuwe-media alsof ze erg interactief zijn, maar dat eigenlijk niet zijn. Nieuwe-media werken met een gelimiteerd aantal voorgeprogrammeerde opties waaruit wij kunnen kiezen en ons gebruik structureren.

Een van de eerste films met special effects. In Metropolis werd een hele futuristische stad gecreëerd door middel van het Schüfftanproces, waarbij speciale spiegels werden gebruikt om de acteurs voor een achtergrond van schaalmodellen van gebouwen te plaatsen.

Niemand minder dan Alfred Hitchcock (1899-1980) maakte een van de meest geslaagde 3D-films in de jaren ’50: Dial M for Murder. Hitchcock paste 3D op een subtiele en effectieve wijze toe om nog meer suspense te genereren in deze thriller met Grace Kelly (1929-1982) in de hoofdrol.

In haar verschillende varianten als installatie of op zichzelf staande film is de ontwikkeling van de videokunst sterk gekoppeld aan de mogelijkheden op het gebied van opname- en bewerkingstechniek. Pioniers op het gebied van de videokunst zijn de Koreaan Nam June Paik en de Duitser Wolf Vostell. In het begin van de jaren zestig hielden zij zich als eersten op een destructieve en manipulatieve wijze bezig met televisie als massamedium.

Queen' s Bohemian Rhapsody wordt gezien als de eerste music video.

De allereerste digitale animaties verschenen in de vorm van lichteffecten en lasers in Close Encounters of the Third Kind van Steven Spielberg

Personalisation

Felici Varini is een kunstenaar die zijn schilderkunst toepast op architectuur. Zijn schilderingen worden gekarakteriseerd door een verdwijnpunt waarvandaan de kijker de gehele schildering, meestal geometrische vormen, kan zien. Vanaf andere verdwijnpunten zijn alleen stukken van de schildering te zien.

Media Realism

Steve Museum is een sociale tagging project, dat nauw samenwerkt met musea. Het idee is dat een museum "Steve" inhuurt om zo de termen te inventariseren waarmee de bezoekers een kunstwerk beschrijven en die 'tags' te verbinden met hun archieven. Het is namelijk zo dat museumbezoekers hele andere termen gebruiken bij het zoeken naar een kunstwerk dan de termen die conservatoren gebruiken binnen het archief. Steve maakt dus gebruik van Folksonomie.

Pulse Park is een kunstwerk bestaande uit een matrix, in een ovale vorm, van lichtstralen waarvan de intensiteit geheel geregeld wordt door de sensoren die de hartslagen meet van de participanten. Elke lichtbron is namelijk verbonden met een sensor die de participant beet kan pakken en zo diens hartslag meet.

“directed by Kevin Macdonald,
produced by Ridley Scott and shot by you”

PARTICIPATORY CULTURE:
“DAVID LYNCH” ON YOUTUBE

Web Archaeology

Corporate Control

Formal Realism

Personalisation

Subjectivity

http://galleryoflostart.com/ is een interactieve website ontwikkeld door het Tate Modern, waarin aan de hand van documentatie uit hun archieven verloren, beschadigde en gestolen kunstwerken zijn gereconstrueerd.

Italië en Frankrijk hadden tot de Eerste Wereldoorlog het meeste macht in de filmwereld. Vanwege de Eerste Wereldoorlog stortte de Europese filmwereld in elkaar.

Vanwege de Eerste Wereldoorlog viel de filmwereld in Europa op zijn gat, waardoor de filmindustrie in Amerika op gang kwam en de markt overnam.

SF notion of a spaceship taking a shortcut (faster than light) through higher-dimensional space.

Also SF notion (“consensual hallucination”) albeit in the postapocolyptic tradition with pirates, rumor-mongerers, pornographers. ‘Outer space’ connotations, with
‘sea of information,’ ‘web as jungle,’ and ‘cyberia'.

• Hypertext theory (surfer as the author, path as story) – you are the writer of your own story, navigating your own story. Your path is also saved by the browser history.

• Taxonomic, new web library sciences: A lot of the early projects wanted the organize the web, because they looked at it as if it were a library.

Use links as measurement devices instead of using it as a path.

Rise of ‘Google scientometrics’, the great citation machine – people referencing each other.

Network space marked the death of the online library.

Marked the realization of Daily Me.

Example: we would no longer all be getting the same news (favorite section of the newspaper, favorite type of news – customize your own newspaper).

IptoGeo technology – Yahoo! lawsuit in France, 2000, resulted in tailoring content to user’s location (also of interest to advertising). Lawsuit concerned the selling of nazi-books from countries where these weren’t forbidden, to countries where these were forbidden. Solution was tailoring content to user’s location. Borders online. Web was location-based; advertisements in Dutch, when you’d go to google.com, you’d be redirected to Google.nl.

Web went from information based to socially based. ‘Friends’ recommend and are recommended. The logic of recommending remained, now friends were being recommended. Most of the social network sites are now in decline.

Wholesale transfer of cultural memory to corporate servers.